بنتونیت
بنتونیت مناسب‌ترین عامل پیوند دهنده ذرات گندله است. بنتونیت یک کانی خالص نبوده و از تعدادی کانی‌های رسی تشکیل می‌شود که خاصیت پلاستیسیته بالایی دارند. در بین این کانی‌ها از مونت موریلونیت، آلوفان و غیره می‌توان نام برد. در این کانی‌ها یک لایه اکسید آلومینیم هشت وجهی بین دو قشر سیلیس چهار وجهی قرار دارد و بدین ترتیب پیوند دو لایه سیلیسی که در آن‌ها سیلیسیم، چهار ظرفیتی است توسط یک لایه آلومینیم سه ظرفیتی برقرار می‌شود. بدین ترتیب در این لایه یک ظرفیت کمتر از دو لایه دو طرف وجود دارد. این امر باعث جذب کاتیون‌هایی مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم در این لایه واسطه می‌شود. اضافه کردن آب به کانی باعث می‌شود که مولکول‌های آب دور این کاتیون را احاطه کنند و فاصله دو لایه سیلیسی را از یکدیگر افزایش دهند و باعث ازدیاد حجم شوند.
ذرات بنتونیت بسیار ریز هستند و سطح ویژه بنتونیت ۶۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ سانتی متر مربع به ازای گرم است. این دانه بندی ریز و توزیع عالی آن در بین ذرات سنگ آهن باعث توزیع یکنواخت آب در گندله می‌شود که در صوت خشک شدن گندله خام مانع از ترک برداشتن آن می‌شود. در جریان پخت گندله در دمایی حدود ۱۲۰۰ تا ۱۴۰۰ درجه سانتی گراد بنتونیت با اکسیدهای آهن وارد واکنش شده و تولید ترکیبات سرباره ای می‌کند. این ترکیبات ذوب شده و به صورت فیلمی دور دانه‌ها را می‌پوشاند. پیوند سرامیکی برقرار شده باعث افزایش استحکام مکانیکی گندله می‌شود. مقدار بنتونیت در گندله در حدود ۰.۵ تا ۱ درصد است.