سیمان
در گندله هایی که به گندله سرد معروفند و نیازی به پخت ندارند می توان برای سخت کردن آن ها از سیمان استفاده نمود.
آب
یکی از مهمترین مواد افزودنی به بار گندله، آب است. کمیت و کیفیت آب می تواند تاثیر اساسی روی کیفیت گندله داشته باشد. مقدار آب لازم برای گندله سازی بستگی به نوع سنگ آهن، مواد اولیه افزودنی، ابعاد ذرات، وجود تخلخل و خاصیت جذب آب توسط سطوح کانی و مواد سنگی کانه دارد.
میزان دقیق درصد آب لازم برای تولید گندله تجربی بوده و با آزمایش باید تعیین شود. اگر درصد آب گندله از حدی کمتر و یا بیشتر باشد در هر دو حالت مقاومت مکانیکی گندله خام کاهش می یابد. زیرا در حالت اول آب تشکیل شده بر سطح ذرات، ناقص بوده و برای پیوند ذرات به یکدیگر کافی نیست. در حالت دوم اگر مقدار آب از حد معینی بیشتر باشد ذرات بار در آب شناور شده و باز هم پیوند لازم را با دیگر ذرات نخواهند داشت.
مقدار آب لازم نه تنها به ابعاد ذرات بلکه به نوع کانی نیز بستگی دارد. به عنوان مثال آب لازم برای کانی های مختلف به ترتیب زیر است:
برای کانی هماتیتی ۷ تا ۱۱ درصد
برای کانی مگنتیتی ۸ تا ۱۲ درصد
برای کانی لیمونیتی ۱۲ تا ۱۵ درصد
مقدار آب به کار برده شده در گندله سازی و ابعاد ذرات، دو عامل اصلی گندله سازی را تشکیل می دهند.
از آنجایی که آب اضافه شده به گندله در روند خشک شدن و پخت گندله، تبخیر می شود و این عمل مستلزم تامین هزینه هایی از بابت آب لازم و مصرف انرژی برای تبخیر آن است، لذا در صنعت گندله سازی کوشش می شود که از حداقل آب ممکن برای این منظور استفاده شود. به این جهت آب لازم برای هر نوع سنگ آهن باید با توجه به ابعاد ذرات به طور تجربی برآورده شود. باید توجه داشت که تشکیل فیلم آب بر روی ذرات سنگ های آهن و مواد افزودنی تابع نوع، شکل، کیفیت سطحی و ابعاد ذرات است.
معمولا سطوح صاف، بلوری و غیر متخلخل میل کمتری به جذب آب دارند و آب کمتری جذب آن سطوح می شود و از طرفی آب مصرفی رابطه مستقیم با ابعاد ذرات دارد. هر چه ابعاد کوچتر باشد، سطح ویژه آن ها افزونتر خواهد بود. به عنوان مثال در مورد یک نوع سنگ آهن هماتیتی افزایش سطح ویژه دانه ها از ۱۹۰۰ به ۲۵۰۰ سانتیمتر مربع به ازای هر گرم، رطوبت را از ۸ به ۱۱ درصد افزایش می دهد. هم چنین قطر گندله های تولیدی در آب مصرفی تاثیر دارد. با افزایش قطر گندله ها مقدار آب لازم افزایش می یابد.